Krótkofalówki

Telefony komórkowe, a właściwie rynek smartfonów, rozwija się w oszałamiającym tempie. Trzeba jednak pamiętać, że telefony komórkowe to nic innego jak urządzenia nadające i odbierające dane w określonej częstotliwości, jak radio, i przez to też mają swoją piętę achillesową - są całkowicie bezradne bez sieci, tzw. pobliskich wież komórkowych. A walkie-talkie? Nie wiem jak wy, ale my chcieliśmy mieć w dzieciństwie coś takiego na wzór programów jakie oglądaliśmy w telewizji. Na prawdziwe walkie-talkie nie było jednak stać każdego, więc załadowaliśmy się jaką tanią rosyjską podróbą (często gubiącą zasięg już za murem bloku), a w najgorszym razie sięgaliśmy po dwa kubki ze sznurkiem i udawaliśmy komunikację między kolegami i koleżankami. Dziś już każdy może mieć własny egzemplarz walkie-talkie, jednak kiedyś nie było to takie pewne. Te stare radia umożliwiają bezprzewodową komunikację krótkiego zasięgu w miejscach, w których nie radzą sobie telefony komórkowe.

Walkie-talkie to bezprzewodowe, podręczne radiotelefony, na tyle małe, że można je zabrać ze sobą wszędzie. Wyglądają bardzo podobnie do bezprzewodowych telefonów komórkowych - korpus zawiera mikrofon i głośnik, a także antenę. Jednak w przeciwieństwie do telefonu głośnik i mikrofon w walkie-talkie są umieszczone tuż obok siebie - głośnik jest znacznie głośniejszy, dzięki czemu każdy w zasięgu słuchu może śledzić rozmowę. Walkie-talkie to nadajnik i odbiornik w jednym, co oznacza, że ​​mogą zarówno wysyłać, jak i odbierać wiadomości radiowe. Zasilane są za pomocą baterii (często tzw. paluszków) lub mają wbudowany akumulator. Posiadają kanał półdupleksowy, co oznacza, że ​​tylko jedna krótkofalówka na kanale może transmitować sygnał w tym samym czasie, chociaż wiele radiotelefonów może odbierać ten sam sygnał. Innymi słowy, w przeciwieństwie do Twojego telefonu, w którym obie strony mogą przerywać lub dodawać do rozmowy nieprzerwany strumień dźwięków, krótkofalówki używają systemu push-to-talk (PTT) - chcąc mówić musisz przytrzymać odpowiedni przycisk, kiedy jednak go zwolnisz, możesz usłyszeć dźwięk nadawany przez inne osoby.

Nie musisz wybierać żadnego numeru, gdy chcesz nadawać (wystarczy wejść na odpowiedni kanał częstotliwości). To właśnie dzięki temu krótkofalówki są szybkie i łatwe w użyciu. A co najważniejsze, nie polegają na skomplikowanych sygnałach, jak  telefony komórkowe, ponieważ nie opierają się na stacjach przekaźnikowych - BSSD. Urządzenia te transmitują bezpośrednio między sobą, więc nadal działają,  w przeciwieństwie do sieci komórkowych, które ulegają awarii podczas klęsk żywiołowych lub przerw w dostawie prądu.

 

Krótkofalówki, jak sama nazwa wskazuje, są przeznaczone przede wszystkim do komunikacji na krótkie odległości, w której grupy ludzi znajdują się w odległości od kilku do kilkunastu, a nawet kilkuset metrów od siebie. Firmy (np. Amazon) używają krótkofalówek, aby pracownicy mogli efektywnie rozmawiać wewnątrz i wokół struktur wewnętrznych i zewnętrznych budynku. Miłośnicy dzikiej przyrody noszą krótkofalówki, aby pozostawać w kontakcie podczas pieszych wędrówek lub polowań, gdzie zwykłe telefony nie zdałyby rezultatów - głównie przez brak zasięgu np. w mocno zalesionym terenie. Nawet elektroniczne nianie wykorzystują jednokierunkową technologię walkie-talkie, dzięki czemu wiesz, czy dziecko w łóżeczku śpi spokojnie, czy może próbuje uciec z niego uciec.

Wszystkie krótkofalówki zawierają te same podstawowe elementy. Należą do nich głośnik, mikrofon, bateria lub wbudowany akumulator, antena, niektóre obwody i oczywiście kultowy przycisk “PTT”. Części te razem współpracują ze sobą, aby móc nadawać//odbierać sygnały radiowe. Załóżmy, że wraz z grupą przyjaciół uprawiasz rafting na odległej rzece w miejscu, w którym nie ma zasięgu telefonów komórkowych. Naciskasz przycisk PTT na swoim egzemplarzu krótkofalówki, aby móc rozmawiać z członkami grupy. Gdy mówisz, krótkofalówka przekształca Twój głos na sygnały radiowe. Sygnały te są częścią widma elektromagnetycznego, więc przemieszczają się z prędkością światła (około 299 338 kilometrów na sekundę) do wszystkich innych radiotelefonów znajdujących się w zasięgu i na tym samym kanale. 

Nie znasz podstaw technologii radiowej? Krótko mówiąc, radiotelefony nadają i odbierają sygnały na dowolnej z milionów możliwych częstotliwości, które są oznaczone w hercach (cyklach na sekundę). Jednostkami tymi są najczęściej kiloherc (KHz) i megaherc (MHz). Nowoczesne cyfrowe krótkofalówki mogą działać na dziesiątkach możliwych kanałów (lub pasm częstotliwości), więc aby komunikować się ze znajomymi, musisz upewnić się, że wszyscy korzystają z tego samego kanału przed wyprawę nad rzekę. Wszystkie krótkofalówki są zbudowane do pracy na określonych częstotliwościach radiowych.Częstotliwości są ograniczone, zwłaszcza na poziomie publicznym, więc niektóre z nich są często blokowane przez zbyt wiele nadających sygnałów naraz, co może powodować zakłócenia. Co jednak ciekawe, wiele krótkofalówek jest wyposażonych w funkcje zaprojektowane do odfiltrowywania niechcianych sygnałów radiowych od innych osób. Mimo to sygnały radiowe mogą być często zniekształcane z powodu złej pogody lub innych anomalii elektromagnetycznych.

Wojna pomaga przyspieszyć proces tworzenia się nowych technologii, a także ich późniejszej masowej adaptacji w społeczeństwie. Tak było choćby z internetem, jednak zanim ta forma komunikacji ujrzała światło dzienne, pojawiła się krótkofalówka. Podczas II wojny światowej, wojska amerykańskie i alianckie jako pierwsze wprowadziły krótkofalówki do powszechnego użytku. Pod koniec lat trzydziestych XX wieku nad tego rodzaju radiem pracowało kilka grup, więc nie można opisać dokładnej genezy krótkofalówki w ujęciu jednej osoby lub firmy. Inżynier radiowy Al Gross i kanadyjski wynalazca Donald Hings byli jednak na czele tej fali technologicznej, podobnie jak grupy badawcze w firmie Gavin Manufacturing Company, która obecnie znana jest lepiej jako Motorola - chyba każdy z nas zna tą firmę.

Tuż przed 1940 rokiem Motorola wyprodukowała przenośny nadajnik-odbiornik AM, który stał się znany jako handie-talkie. Był to system oparty na AM (na częstotliwościach od 3 do 6 MHz). Pomysł zadziałał, ale urządzenia były niestety podatne na możliwość pogorszenia jakości sygnału, co oznacza, że ​​zakłócenia często utrudniały komunikację - np. wskutek złej pogody.Pierwszym projektem, który trafił masowo na pole bitwy i pierwszym, którego można było nazwać krótkofalówką, był Motorola SCR-300. Model SCR-300 był również urządzeniem bazującym na FM (od 40 do 48 MHz) i przez to znacznie bardziej odpornym na zakłócenia niż AM. Miał również lepszy zasięg, około 4,8 do 8 kilometrów.

Sygnały radiowe oparte na falach FM oferowały ogromną zaletę w postaci blokady/redukcji szumów, co oznaczało tyle, że głośnik milczał, nie wydawał dziwnych dźwięków, aż do czasu nadejścia sygnału. Przed włączeniem funkcji blokady szumów, operatorzy radiowi, którzy monitorowali sygnały AM, musieli znosić (przez dłuższy czas) szumy i zakłócenia, które skutecznie powalały umysł i uszy, gdy nikt nie nadawał na kanale, który monitorowali. SCR-300 być może nie był tak wygodny, jak przeciętny kieszonkowy smartfon, ale działał i to było najważniejsze. Do działania wymagał wielkiego plecaka, który zawierał baterię, elektronikę i 84-centymetrową antenę. Skompletowana całość - głównie przez baterię - potrafiła ważyć około 14 kilogramów. Mając taki gabaryt na plecach spróbuj unikać nazistowskich kul i bomb, jak musieli to robić żołnierze podczas wojny.

Pomimo swojej wagi jednostka była wytrzymała i niezawodna w strefach działań wojennych, a dziesiątki tysięcy z nich zostało rozmieszczonych w oddziałach zarówno na Pacyfiku, jak i w Europie. Efektem końcowym były siły, które potrafiły komunikować się i koordynować swoje działania znacznie skuteczniej niż kiedykolwiek wcześniej. Po drugiej wojnie światowej technologia walkie-talkie trafiła do głównego nurtu, do społeczeństwa - jak wierzono dla dobra ogółu. Krótkofalówki stały się mniejsze, lżejsze i mocniejsze. Miłośnicy tego urządzeń masowo adoptowali krótkofalówki. Po pewnym czasie pojawiły się również wersje przeznaczone dla konsumentów w przystępnej cenie. 

Od razu zyskały przychylność podróżników, ale także rodzin lub dzieci, nadając się do podstawowej komunikacji w domu, w terenie, a nawet jako zabawki. Bez względu na to, do jakiego celu ich używasz, krótkofalówki działają praktycznie tak samo. Coraz więcej krótkofalówek jest wyposażonych w wzmocnione komponenty, dzięki czemu są one odporne na warunki atmosferyczne. Wiele z nich jest wodoodpornych, a z niektórymi nawet można pływać. Wiele modeli jest teraz wyposażonych w aktywację głosową (VOX), dzięki czemu nie musisz nawet naciskać przycisku, aby zacząć mówić. Wszystkie te postępy świadczą o ciągłej przydatności i użyteczności krótkofalówek. Od dziesięcioleci technologia radiowa zapewniała sobie i w końcu ugruntowała pozycję jako jedna z niezawodnych, co jest ważne zwłaszcza w obliczu tak wielu nowych urządzeń komunikacyjnych.